This is the day

Soms heb je dat. Dat je wakker wordt en denkt, 'Ja, vandaag is de dag.' Dat je ineens de inspiratie hebt die je al maanden niet hebt gehad. Dat je ineens uit jezelf dingen wilt gaan regelen omdat je je leven weer op de rit wilt hebben. Dat je eindelijk weet wat je wilt gaan studeren. En wat je wilt worden. Bij wie je wilt zijn. En wanneer. Vandaag is zo'n dag. En daarom schrijf ik dit nu. Omdat ik wil schrijven. Nu maar hopen dat ik wordt ingeloot.

Ik moet nog wennen aan het idee van een blog. Ik zal dan ook niet elke dag schrijven. Ik schrijf wanneer ik denk dat het nodig is. Of als ik me voel zoals vandaag. Niet dat het voor iemand iets uitmaakt.

Voor nu geniet ik van mijn fijne momentjes. Van de schaduw van de bladeren die op de witte gordijnen worden geprojecteerd door de zon, en zachtjes heen en weer waaien. Van de 'one and only source into the scandalous lives of Manhattans elite'. Dus.

Mijn Amsterdam

Lente. Bloemen, planten, groen! Zelfs in Amsterdam. Amsterdam is een gekke stad. Een drukke stad. Mijn stad. En nu april bijna voorbij is wordt mijn stad alleen nog maar drukker. Meer bloemen, meer mensen, meer bijna ongelukken doordat toeristen niet door hebben dat ze een fietspad blokkeren. Meer mensen die een restaurantje of een terrasje opzoeken, en dus meer en langer werken. Later thuis. Meer gezelligheid doordat je zelf nu ook nog wat langer blijft zitten om even na te praten. En lurken. Zo gaat dat. En het is leuk. De drukte is leuk. De mensen die bij het eerste zonnestraaltje hun ramen opendoen en in hun raamkozijn gaan zitten met een glas rosé, de terrasjes die over bruggen en langs grachten als paddenstoelen uit de grond schieten. Het is heerlijk in Amsterdam! Zo zie je soms ineens duizenden schotten in kilt door de stad heen banjeren. Overal waar je kijkt. Nergens kun je ze ontlopen. En nu, langzaamaan kleurt Amsterdam oranje. Maakt het zich klaar voor de échte drukte. De drukte van uitbundig, oranje uitgedoste feestgangers. Koninginnedag. En ik doe mee. Ik maak deel uit van de drukte, nu, donderdag. En zo af en toe, als ik onderweg ben door de drukte, kom ik op een puntje van rust. Als de brug open staat is Amsterdam even stil. Geen trambellen, geen fietsbellen, geen ronkende motoren van auto's en brommers. Stilte, in Amsterdam. Totdat de brug weer omlaag is. Dan begint het leven weer.